Przybliżając postać św. Brygidy, niewątpliwie należy uwzględnić dwie najważniejsze daty z Jej życiorysu, a mianowicie rok 1303, kiedy to mają miejsce narodziny Brygidy, oraz 23 lipca 1373 roku, kiedy to Święta odchodzi do Pana.
Chciałabym jednak, abyśmy skupili się w większym stopniu na postaci Świętej, na jej życiu, pracy misyjnej, działalności charytatywnej i politycznej nie tylko w kraju ojczystym, ale także poza jego granicami. Wszystko to, pomoże nam zrozumieć autentyczność jej powołania przez Boga do rzeczy nadzwyczajnych.
Jak już wspomniałam wcześniej Brygida przychodzi na świat w 1303 roku w Finsta, według źródeł tekstowych, narodziny te zostały obwieszczone przez Maryję Matkę Boga, proboszczowi tamtejszej parafii, usłyszał on głos: „Obudź się, oto Birgerowi narodziła się córka, której głos w cudowny sposób usłyszy cały świat.” W późniejszym okresie życia Świętej okaże się to prawdą.
Brygida wychowywana była w bardzo pobożnej rodzinie, gdzie wiara była najważniejszym czynnikiem do osiągnięcia pełnego zjednoczenia z Bogiem, czego Brygida już od najmłodszych lat bardzo pragnęła. Jej umiłowanie modlitwy i przeżywanie Boga w sposób tak bardzo intymny i głęboki, były zauważane przez każdego, kto ją spotykał. Niestety jej pragnienie całkowitego poświęcenia się Bogu nie zostało zrealizowane, gdyż jako nastolatka, zgodnie z wolą Ojca i ówczesnymi obyczajami, poślubiła Ulfa Gudmarsona. Małżeństwo to zostało pobłogosławione przez Boga ośmiorgiem potomstwa.
I oto w tym miejscu należy zwrócić uwagę na godny do naśladowania wzór cnoty posłuszeństwa względem rodziców, ale także przykład doskonałej matki i wychowawczyni, krzewicielki wiary w domu rodzinnym (miłość do Boga, czytanie Pisma Św., opieka nad chorymi i ubogimi). Umiejętność przekazywania wiary swoim dzieciom, a także tym, których spotykała w swoim życiu, przyczyniły się do tego, iż Brygida została powołana do służby na dworze królewskim Magnusa II, gdzie miała wprowadzić w obowiązujące obyczaje młodą hrabiankę flandryjską, a przyszłą żonę Magnusa II, Blankę de Namur. Można by rzec, iż wraz z jej pobytem na dworze królewskim rozrastała się jej działalność polityczna (doradzanie królowi w sprawach kierowania narodem, działalność na rzecz pokoju między Anglią i Francją, chrystianizacja terenów Finlandii). Obok tak ważnych spraw zawsze wszystko potrafiła polecić Bogu, poświęcając wiele czasu na modlitwie, która jednoczyła jej duszę ze Stwórcą. Jan Paweł II w liście do Przełożonej Generalnej, M.Tekli Famiglietti, napisał: „Wymiar misyjny uzależniony jest od wymiaru mistycznego. Zaangażowanie w pracę charytatywną, misyjną, a nawet polityczną rodziło się w przypadku Brygidy z umiłowania modlitwy i kontemplacji. Miała czas dla Boga, i dlatego miała czas również dla człowieka.”
Wraz ze swoim mężem odbyła wiele pielgrzymek w celu uzyskania związanych z nimi odpustów, te najbardziej znane to: pielgrzymka do Trondheim w Norwegii (1339r), oraz pielgrzymka do Santiago de Compostella w Hiszpanii (1341r). Po powrocie z Hiszpanii (1342r) Brygida wraz w mężem zamieszkała przy klasztorze w Alwastra (klasztor cystersów), gdzie niedługo potem śmierć zabrała jej męża. Po jego śmierci Święta pozostała w klasztorze, zrzekając się w ten sposób wszelkich posiadanych dóbr. Podczas pobytu w tym miejscu Bóg powołał Ją do założenia Zakonu Najświętszego Zbawiciela, a także do pracy na rzecz powrotu Papieża z Awinionu do Rzymu. I tak oto w 1349 roku Święta udała się do Rzymu w celu nakłonienia Papieża do powrotu, dla uzyskania zatwierdzenia Reguły zakonnej, a także dla pozyskania odpustu, gdyż zbliżał się rok jubileuszowy. Brygida pozostała w Wiecznym Mieście aż do swojej śmierci. Jej działalność wraz z upływem czasu, tak samo jak we Szwecji, nabierała coraz większego rozgłosu. Pomagała wszystkim, którzy potrzebowali pomocy a także i tym, którzy sami szukali u Niej wsparcia, zarówno duchowego jak i materialnego. „Jej działalność pedagogiczna oparta była na ugruntowanej dojrzałości moralnej i duchowej”– napisał Ojciec Święty, Jan Paweł II.
Jeszcze przed swoją śmiercią odbyła ostatnią pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a po powrocie w 1373 roku, dokładnie 23 lipca, zmarła w domu na Placu Farnese, gdzie obecnie znajduje się Dom Generalny Sióstr Brygidek.
„Chrześcijaństwo tej wielkiej Świętej oparte było na bezwarunkowym naśladowaniu Chrystusa i ożywiane przez wybory zgodne z Ewangelią. Była nauczycielką w przyjmowaniu Krzyża jako najważniejszego doświadczenia wiary; była przykładną uczennicą Kościoła, wyznającą pełny katolicyzm; była wzorem życia zarówno kontemplacyjnego i czynnego oraz apostołką niestrudzenie zabiegającą o jedność chrześcijan.” – w ten sposób scharakteryzował szwedzką mistyczkę papież Jan Paweł II.
Warto podkreślić jeden z aspektów duchowości Św.Brygidy, a mianowicie wymiar maryjny jej konsekracji Chrystusowi. Brygida na każdym etapie swego życia, jako młoda dziewczyna, żona, wdowa, starała się jak najdoskonalej naśladować Maryję realizując w ten sposób w pełni wolę Boga.
Zakon Najświętszego Zbawiciela założony przez Świętą Brygidę przetrwał nawet najcięższe próby prześladowania podczas reformacji, wysiedlenie z Vadsteny. Od tamtych czasów zachowało się 13 domów, które nadal kontynuują swoją pracę apostolską, są to domy w Niemczech, Holandii, Danii, Anglii, Hiszpanii.
Inna jest jednak historia domu na Piazza Farnese, który przez pewien okres czasu nie należał do sióstr brygidek, ale dzięki staraniom św.Elżbiety Hesselblad, szwedzkiej konwertytki, która w 1911 roku odnowiła Zakon św.Brygidy, wrócił on w posiadanie zakonu. Obecnie domy sióstr brygidek rozsiane są po całym świecie, gdzie siostry rozpowszechniają swoją działalność apostolską poprzez gościnność, odznaczającą się ich charyzmatem, jakim jest Ekumenizm, do którego dążyła zarówno św.Brygida jak i św.Elżbieta Hesselblad. Sercem duchowości brygidiańskiej jest absolutny prymat Boga, pogłębiony przez codzienną Adorację Słowa Wcielonego, rozważanie Męki Pańskiej oraz szczególny kult Matki Bożej. Warto zwrócić uwagę na strój zakonny, jaki noszą siostry, odzwierciedla on w pełni ich duchowość: szary habit przypomina o marności tego świata: „z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”, szkaplerz to powierzenie się Matce Bożej, biała korona na głowie jest symbolem Korony cierniowej Pana Jezusa, a pięć czerwonych kropek to nic innego jak symbol pięciu ran.
W tym miejscu należałoby wspomnieć o samej działalności brygidek. Prowadzenie domów gościnnych wyraża się przede wszystkim w otwarciu na ludzi, którzy szukają Boga i ciszy, w której On przemawia. Czasami są to ludzie różnych kultur, wyznań, obyczajów i tradycji, ale nie to jest najistotniejsze, myślą przewodnią apostolatu brygidzkiego jest przybliżenie tych ludzi do Stwórcy, nie tyle słowem ile czynem, dając przykład całkowitej ufności Bogu.
